ضرورت برگزاری جشن های ملی ایرانی؛ برای ماندگاری جان و توان ملی و فرهنگی ما

در آستانه ی جشن پاییزی مهرگان، (دهم تا شانزدهم مهر ـ دوم تا هشتم اکتبر) ایستاده ایم؛ جشنی ملی و به یادگار مانده از نیاکان باستانی ما.
مهرگان عمری به دارازی تاریخ ایرانزمین دارد، و با این حال، از معدود جشن های جهانی است که همچنان زِیبا، جوان، زنده و به روز مانده است؛ چرا که مهرگان پیام های با شکوهی در خود دارد که هیچ گاه ارزش خود را از دست نداده و کهنه و فرسوده نمی شود:
مهرگان پیام عشق و روشنایی است، پیام وفای به عهد است و، مهم تر از همه، همچون بیشتر جشن های ایرانی، سکولار و تبعیض گریز است. و به همین دلیل همه ی مردمان با هر مذهب و مرام و جنسیت و فرهنگی می توانند در آن شرکت کنند.
متاسفانه چهل و سه سال است که مهرگان همچون دیگر جشن های ملی در زادگاه خویش غریب و بی رونق مانده است و، در کنار جشن های دیگر ملی و تاریخی ما، مورد بی توجهی و بی مهری مسئولین حکومتی قرار دارد.
مجسم کنید! اگر در یک ایران آزاد شده از حکومت اسلامی؛ فقط یک صدم مقدار بودجه ای که سالانه برای ده ها روز عزاداری و سالگردهای مذهبی از جیب مردمان ایران پرداخت می شود، صرف برگزاری جشن های ماهانه و ملی ما بشود؛ چه سرزمین شاد و دوست داشتنی خواهیم داشت. و گذشته از آن، برگزاری این جشن ها به طور مرتب، می توانند همانطور که دردوران باستان (و اکنون در کشورهایی چون آمریکا) در بهبود و جان گرفتن اقتصاد سرزمین مان موثر باشند.
اما اکنون با وجود چنین حکومتی، ما موظف هستیم این جشن ها را، که در واقع برای ماندگاری جان و توان ملی و فرهنگی ما می باشد خودمان و با کمک یکدیگر برگزار کنیم.
موظف هستیم (همچون مردمان کشورهای اشغال شده یا استعمارزده) کمیته هایی زیر عنوان «کمیته جشن های ملی»، در ایران و دیگر کشورهای مختلف جهان تشکیل دهیم، و چون مردمان کشورهای پیشرفته از قبل برنامه هایی برای هر کدام از این جشن ها تدارک ببینیم.
اما در ایران زیر سلطه ی حکومت اسلامی؛ که امکانات کمتری وجود دارد همزمان با هر کدام از این جشن ها می توانیم با چسباندن شاخه ای گل و یا برگ سبزی بر در خانه هایمان توجه و علاقه مان را به این جشن ها نشان دهیم. دور هم جمع شویم؛ غذاهایمان را در یک سفره بگذاریم، سازهایمان را به صدا در آوریم و بخوانیم و برقصیم و به بچه هایمان بگویم که چرا و به چه مناسبتی این جشن ها را بایدبرگزار کرد. در واقع به شکلی ملموس شادمانی و مهربانی را که در ذات فرهنگ ایرانی ماست به نسل های آینده منتقل کنیم و نگذاریم آن ها نیز چون ایرانیان امروز، شهروندان ماتم زده و غمگینی باشند.
و مهمتر از همه .. در این روزهای تلخ سرزمین مان، در کنار خانه ها یا خیابان های قهرمانان جانباخته وطن مان شاخه گلی بگذاریم و یا شمعی روشن کنیم. و این قدردانی و «وفای به پیمان» را چون آیینی همیشگی کنیم. مگر نه آن که این قهرمانان همه شان به عشق داشتن سرزمینی آزاد و شاد زندگی شان را به فردای روشن ایران هدیه کردند؟

مهرگان بر همگان خجسته باد
شکوه میرزادگی
از سوی بنیاد میراث پاسارگاد