دو روز است که تظاهر کنندگان آمریکایی از مرحله خشم به مرحله آرامش و مهری برگرفته از منطق رسیده اند، و به نظر می رسد مثل همیشه، که این نوع واکنش ها به پیدا کردن راه حل هایی عدالت خواهانه منتهی می شود، آمریکا می رود تا دموکراسی اش را رنگ و رویی تازه ببخشد.

این نتیجه با شکوه و درخشان، از موهبت آزادی است. چیزی که در دو قرن گذشته توانسته قدم به قدم آمریکا را به پیش ببرد. و در بزنگاه های حساس و مهم تاریخ اجازه ندهد که این کشور از دموکراسی دور شود. هیچ ربطی هم به فلان حزب و فلان سناتور و فلان رییس جمهور ندارد؛ وقتی آزادی در سرزمینی وجود داشته باشد، برگ برنده در نهایت در دست آزادیخواهان خواهد بود.

این شانس و موهبت فقط از آن کشورهایی است که دموکراسی و قانون در آن ها حرف اول را می زند.

وای به حال سرزمین دیکتاتورزده و مردمان رنج دیده ما که در قرن بیست و یکم همچنان در حسرت نفسی بلند آه می کشد و حاکمین انسان ستیز و آزادی کش اش همچنان روز و شب نفس کش می طلبند!