در گاهشمار ایرانیان همه روزهای ماه نامی خاص خود داشت. و روز سیزدهم هر ماه «تیر روز» نامیده می شد. مردمان در دوران باستان هر سال روز سیزدهم فروردین یعنی اولین «تیر روز» سال را به دشت و صحرا می رفتند و از «تیشتر» یا «ایزد باران» می خواستند که برکت و سبزی را به سرزمین شان ارزانی داشته و آن ها را از اهریمن خشکسالی در امان نگاهدارد. در واقع سیزده به در روزی بود که مردمان به بزرگداشت آن چه طبیعت به آن ها هدیه داده بود می پرداختند.

مردمان در این روز به شادخواری و شادنوشی و رقص و پایکوبی می پرداختند زیرا در آن زمان ها خدایان ایران همه شاد و مهربان بودند و هنوز کسی با خدایان عبوس و تلخ و جبار آشنا نشده بودند.

امسال اهریمن کرونا کار اهریمن حکومت اسلامی را، که دشمن همه ی جشن های ایرانی ست، راحت کرده است. مردمان حق دارند که از رفتن در جمع های بزرگ نگران باشند. اما می شود پنجره ها را باز کرد، یا درهای خانه ها را گشود و با رقص و آواز سیزده به در را امسال نیز جشن گرفت. و به بیماران و درمندان روحیه ای تازه داد.