به گزارش ایسنا، محمد محرابی اظهار کرد: متاسفانه پس از رقابت‌های کشتی قهرمانی نوجوانان جهان و بازگشت به زادگاهم پلدختر برخی بی‌مهری‌ها از سوی مسئولان ورزشی شهر و استانم موجب شد تا به کوچ اجباری تن دهم و برای دست‌یابی به اهداف ورزشی‌ام راهی استان البرز شوم‌.

وی ادامه داد: در آخرین رویداد ورزشی پیش از شیوع ویروس کرونا توانستم در رقابت‌های انتخابی تیم ملی کشتی فرنگی امید به عنوان نخست دست یابم اما با بدشانسی تمام و باخت در پیکارهای انتخابی درون اردویی نتوانستم راهی مسابقات جهانی زیر ۲۳ سال شوم. هرچند که می‌دانم با این شرایط اگر امروز مدال امیدهای جهان را نیز داشتم نمی‌توانست ذره‌ای به رفع مشکلات و گرفتاری‌هایم کمک کند.

محرابی با اشاره به وقوع سیل فروردین‌ ۹۸ در پلدختر خاطرنشان کرد: پدرم از جانبازان جنگ تحمیلی بود و سال‌ها قبل فوت شد و تنها دارایی ما یک خانه در پلدختر نیز در سیل به صورت صد درصد تخریب و توفیق اجباری شامل حالم شد و بار دیگر راهی شهرم شدم تا بتوانم در عملیات ساخت و ساز کمک حال خانواده باشم و حداقل پول کمتری را به کارگر بدهیم‌. یک سالی می‌شود که از سر اجبار و تامین بخشی از نیازهای زندگی در کنار تحصیل در دانشگاه مجبورم از گوسفندان مواظبت کنم و به چوپانی مشغولم.

وی گفت: گوسفندان یکی از بستگانمان است و تنها در ازای چوپانی مبلغی را ماهیانه دریافت می‌کنم. محرابی که بغض اجازه نمی‌داد راحت صحبت کند، اضافه کرد: پلدختر شهر کوچکی است و کار نیز به سختی پیدا می‌شود و اگر شغلی باشد اولویت با منِ ورزشکار نیست. هر روزی که به چوپانی مشغول هستم احساس می‌کنم از اهداف ورزشی‌ام دور و دورتر می‌شوم اما چاره دیگری ندارم.

وی با بیان اینکه شاید نمی‌شود به تنهایی و دست خالی به جنگ روزگار و سرنوشت رفت، گفت: امیدوارم بتوانم روزی به خوش‌رنگ‌ترین مدال‌های جهانی و المپیک دست یابم و این روزهای سخت و تلخ را به فراموشی بسپارم.

رفتگری قهرمان کشتی و فرزند جانباز جنگ در دزفول

دارنده ۲ مدال طلای کشتی فرنگی نوجوانان آسیا و فرزند جانباز جنگ پس از بار‌ها ناکامی برای پیدا کردن شغل در ادارات مختلف خوزستان، سرانجام در شهرداری دزفول به عنوان رفتگر مشغول به کار شده است.

به گزارش ایسنا، محمد حسینوند، درباره مشکلاتی که او را مجبور کرد با وجود کسب دو عنوان قهرمانی در آسیا به عنوان رفتگر در شهرداری دزفول مشغول به کار شود، اظهار کرد: دو سال به هر دری زدم و از هر مسئولی در خوزستان خواستم حداقل شغلی برایم مهیا کنند تا بتوانم هم از پس هزینه‌های ورزش حرفه‌ای بربیایم و هم حداقل برای خودم آینده‌ای داشته باشم. متاسفانه هر مسئولی قول داد، برخی از مسئولان ورزش شهرمان هم انصافا پیگیری کردند، اما هیچ مسئولی حاضر نشد به من شغل بدهد، در این مدت انقدر به ادارات و سازمان‌های مختلف رفتم که همه من را می‌شناختند و وقتی باز هم برای گرفتن شغل مراجعه می‌کردم می‌گفتند باز هم پیدایت شد؟

پدرم جانباز ۲۵ درصد جنگ تحمیلی است و ۲ سال و نیم در اسارت بوده، اما چندین مرتبه به همراه پدرم به بنیاد جانبازان هم رفتیم تا شغلی به من بدهند که متاسفانه هیچ کاری نکردند. من ۴ خواهر و برادر دارم که آن‌ها هم با وجود داشتن تحصیلات دانشگاهی همه بیکار هستند، به آن‌ها گفتیم حداقل به من شعلی بدهند، اما فایده‌ای نداشت. دارنده ۲ مدال طلای کشتی نوجوانان آسیا در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷، درباره شرایط شغلش در شهرداری دزفول گفت: حدود یک ماه است از طریق یکی از آشنایان که سفارش کرده بود، در شهرداری دزفول به عنوان رفتگر مشغول به کار شده ام، ساعت ۱۰ هر شب کارم را شروع می‌کنم و تا ۴ صبح در خیابان‌های دزفول زباله‌ها را یا بوسیله فرغون جمع آوری میکنم