نجات ارومیه، نجات انسان و طبیعت از نابودی است

برخلاف انکار مداوم دولت و حکومت اسلامی مبنی بر در خطر بودن وضعیت تالاب ها، رودها، دریاچه ها، و ویرانی روز به روز میراث طبیعی و محیط زیست سرزمین مان، همه چیز نشان می دهد که وضعیت بحرانی دریاچه ی ارومیه به حدی است که پس از چند سال نگرانی و هشدار کارشناسان مستقل محیط زیست، و پس از صدها بیانیه و پتی شن اعتراضی، به تازگی برخی از کارشناسان و مسئولین دولتی نیز اعتراف می کنند که دریاچه ارومیه در شرایطی کاملا اضطراری به سر می برد.

در چندین سال گذشته، به دلیل ساختن سدهایی کاملا بی رویه و غیر کارشناسانه، بسیاری از دریاچه ها، تالاب ها، و رودهای سرزمین مان سوخته اند و ارومیه بیشترین لطمه را در این مورد به خود دیده است، زیرا حدود هفده سد در اطراف این دریاچه ساخته شده است که باوجود هزینه هایی سرسام آور نه تنها کم آبی های مناطق کشاورزی را درمان نکرده بلکه دریاچه ی همیشه پر آب و زیبای ارومیه را نیز به حال مرگ در آورده است.

علاوه بر این سدها، که از ابتدا با مخالفت کارشناسان روبرو بوده، ساختن «راه میان گذر» نیز یکی از دلایل خشک شدن این دریاچه بوده است که هم به دلیل غیر قانونی بودن آن و نقض قوانین ملی و جهانی محیط زیست، و هم به دلیل زیان هایی که برای آن به درستی پیش بینی شده بود، (از جمله کمک به خشک شدن دریاچه ارومیه) مخالفت زیادی را برانگیخت. و البته مثل همیشه مخالفت های کارشناسان، کوشندگان محیط زیست و اعتراض های مردمی جز سرکوب و زندان و آزار از سوی مقامات حکومتی نتیجه ای در پی نداشت.

اکنون، به گفته ی آقای اصغر محمدی فاضل، معاون سازمان حفاظت از محیط زیست ایران در نشریه دولتی «ایرنا» «فقط کمتر از سی و پنج درصد از عرصه درياچه اروميه آب دارد و بخش هايی از درياچه به دليل غلظت و تراکم املاح به رنگ قرمز در آمده است که نشان دهنده وخامت وضعيت درياچه در آن بخش هاست». همین طور، به گفته ی آقای باقر صدوق، معاون محیط طبیعی سازمان حفاظت از محیط زیست :«در صورت ادامه روند فعلی تخمين زده می‌شود که درياچه اروميه تا سه سال آينده به طور کامل خشک خواهد شد و در اين صورت ده ميليارد تن نمک به صورت گرد و غبار و توفان بر سر شش ميليون ساکن مناطق اطراف آن خواهد ريخت »
اما، متاسفانه وهمچنان بیشتر مسئولین حکومتی، به دلیل منافع مادی و یا ترس از صاحبان منافع حاضر نیستند که قدمی برای این فاجعه ی انسانی ـ زیست محیطی بردارند.

ما باور داریم که، بر اساس گفته های کارشناسان دلسوز، مرگ دریاچه ای که دومین دریاچه ایران، و دومین دریاچه شور جهان می باشد بسیار نزدیک است؛ و باور داریم که این تنها مرگ یک دریاچه زیبا نیست، بلکه پی آمدش هجوم رنج و بیماری های خطرناک به شش میلیون انسان، و نابودی طبیعت و محیط زیست مناطق وسیعی از سرزمین مان خواهد بود.

ما باور داریم که با وجود چنین حکومتی، که کمترین توجهی نسبت به داشته های ملی مردمان ایران ندارد، هیچ راهی جز اعتراض مداوم و توسل به سازمان های جهانی و مردمان آگاه جهان وجود ندارد. و پس، بار دیگر نامه ای را که خطاب به مردمان جهان تهیه شده است، و حدود یک سال پیش منتشر شده، در این جا باز نشر می دهیم و بار دیگر از شما تقاضا داریم، در هر کجای جهان هستید، این نامه را به مراکز حفظ محیط زیست و میراث طبیعی جهانی در محل اقامت خود فرستاده و از آن ها بخواهید که برای نجات دریاچه ارومیه صدای کوشندگان محیط زیست ایران باشند.

با مهر و احترام

شکوه میرزادگی

از سوی بنیاد میراث پاسارگاد